اقیانوس

آب شد محصور چنگ لشکر منحوس ها

در نگاهت شعله ور شد قامت ققنوس ها

ای که اذن چشمه و باران به یک پلک تو بند ...

می خورند آب از سرانگشت تو اقیانوس ها

سایه ی آن قد و بالا تا به روی خیمه هاست

نشکند دست حرامی حرمت ناموس ها

شد فزون از رفتنت دلشوره ی دریادلان

روی لب ذکر حرم «یا نور» و «یا قدوس» ها

در لباس رزم آنسان می درخشیدی که بود

ماه و خورشید فلک پیش تو چون فانوس ها

می بری تا دست بر تیغت مجسم می شود

پیش چشم دشمنان کافرت کابوس ها

پا که بردی در رکاب و ذکر تکبیرت به لب

ناامیدی پر کشید از دیده ی مأیوس ها

***

در میان نخل های سوخته لبریز شد

تیرها را بر بلندای قدت پابوس ها