هرچند به دل گذاشتی حسرت را
با آنکه نگه نداشتی حرمت را
من باز در آرزوی بازآمدنت ...
صد بار عقب کشیده ام ساعت را
هرچند به دل گذاشتی حسرت را
با آنکه نگه نداشتی حرمت را
من باز در آرزوی بازآمدنت ...
صد بار عقب کشیده ام ساعت را
یک شاخه گل از بهار دستت باشد
یا هدیه ی بی شمار دستت باشد
این بار دگر نیاوری کم پیشش ...
ای مرد! حساب کار دستت باشد
عطر تن تو که در هوا پیچیده
چون پیچک عشق دور ما پیچیده
ابروی تو تیز و چشم هایت بیمار ...
یک اخم تو نسخه ی مرا پیچیده
به مناسبت شهادت حضرت رقیه ی (س):
اگرچه دختر تو جسم نیمه جان دارد
هنوز پای پر از زخم او توان دارد
خوش آمدی قدمت روی چشم من اما ...
تن تو جای به بال فرشتگان دارد
شد آب در سفر شام تیره‌گون جگرم
ز بسکه ناقه ی بی محملم تکان دارد
پدر ... پدر ... چه ... چه ... بر ... سر ... سر تو آوردند
ببخش دختر، اگر لکنت زبان دارد ...
پدر چه زخم عمیقی ست روی پیشانیت
پدر چرا لب تو بوی خیزران دارد
آهای مردم شام! این هم او که می گفتم
پدر به اینهمه خوبی کجا جهان دارد؟
نیامده به کجا می روی مرو که هنوز ...
برای بوسه لب خشک من توان دارد
شب 12 محرم 1391
زبان حال حضرت رقیه (س):
هر چند که در خرابه ماوای من است
فرش قدمت زلف چلیپای من است
می خواستم از زخم بگویم دیدم ...
لب های تو مجروح تر پای من است
یا اینکه بگیر از من این «هست» مرا
یا سر ندوان دو چشم سرمست مرا
دست از تو دمی نمی کشیدم ... آری!
اسلام نبسته بود اگر دست مرا ...
من ... تو ... تو ... من ... اتفاق ... یک ساعت پیش
هیزم ... دل من ... اجاق ... یک ساعت پیش
یک جفت نگاه خیس ... یک صندل جفت ...
می رفت از این اتاق ... یک ساعت پیش
من مهره ی دشمن شکنِ سوخته ام
در عرصه ی دل، مُمتَحَن سوخته ام
عاشق نشده هنوز، رسوا شده ام ...
من آش نخورده ... دهن سوخته ام
مشغول ترانه سازی ام بعد از تو
سرگرم به «واژه بازی» ام بعد از تو
رفتی تو، شبیه وزن از اشعارم
حتی به «سپید» راضی ام بعد از تو
چون شمع به گریه بر مزارم آمد
تا اینکه به آخر انتظارم آمد
آن روز که می خواستمش رفت ولی
امروز که دوستش ندارم آمد