آفتاب

دشت می بلعید کم کم پیکر خورشید را

بر فراز نیزه می دیدم سر خورشید را

(سعید بیابانکی)

صلی الله علیک یا اباعبدالله:

خورشید تا گَزید تن آفتاب را

شلّاق زد عطش، بدن آفتاب را

ماه ایستاده ... مویه کنان ... می کند نگاه ...

با تیغ، جنگ تن به تن آفتاب را

ابلیس می بُرید نگینِ عزیزِ دهر

می بُرد گرگ، پیرهن آفتاب را

 جوشید خونِ سر، که دهد غسل پیکرش

پوشاند بوریا کفن آفتاب را

بادی وزید و ریخت به هم بر سرِ سنان

گیسوی سرخ و پرشکن آفتاب را

خاکسترِ تنور، سرش را به بر گرفت

بوسید خیزران دهن آفتاب را

***

بودند از حرامِ خدا پُر حرامیان

خفاش نشنود سخن آفتاب را

روز عاشورا، محرم 1392

فرات

تقدیم به سقای کربلا:

پا در رکاب ساقی و بی تاب شد فرات

از هرم سوز تشنگی اش آب شد فرات

از ره رسید، جاذبه اش آب را کشید

مجذوب روی ساقی جذاب شد فرات

زمزم به دور ساقی و لبیک بر لبش

کرد آن قَدَر طواف که گرداب شد فرات

آمد قمر میان دل آب و رخ گشود

نور آن قدر فشاند که مهتاب شد فرات

دستان خود قنوت گرفت و دوچشم بست

شد مِهر، مُهر سجده و محراب شد فرات

سقا شروع کرد به نجوا برای آب

آنقدر گفت تا به برش خواب شد فرات

مشتی ز آب ریخت به کام فرات و رفت

از برکتش ببین که چه سیراب شد فرات ... 

::: 

آزاد شد شریعه ... کسی لب نکرد تر

آخر ز خون دل همه خوناب شد فرات

محرم 1430 ، دی ماه 87

مأیوس

یا اباالفضل العباس (ع):

آن دم که موج انداخت اقیانوس در آب

افلاک از حسرت کشید افسوس در آب

از هر طرف هرم عطش تا عرش می رفت

گویی که پا بنهاده یک ققنوس در آب

وقتی که عکس ماه روی آب افتاد

خورشید شد چون پرتو فانوس در آب

از دور و از نزدیک ماهی ها رسیدند

تنها برای لحظه ی پابوس در آب

تا آب خود را تا به زانویش رسانید

شد جلوه گر از هر نظر طاووس در آب

:::

خورشید بی رحمانه تر بر دشت بارید

وقتی که گردید از لبش مأیوس در آب

اقیانوس

آب شد محصور چنگ لشکر منحوس ها

در نگاهت شعله ور شد قامت ققنوس ها

ای که اذن چشمه و باران به یک پلک تو بند ...

می خورند آب از سرانگشت تو اقیانوس ها

سایه ی آن قد و بالا تا به روی خیمه هاست

نشکند دست حرامی حرمت ناموس ها

شد فزون از رفتنت دلشوره ی دریادلان

روی لب ذکر حرم «یا نور» و «یا قدوس» ها

در لباس رزم آنسان می درخشیدی که بود

ماه و خورشید فلک پیش تو چون فانوس ها

می بری تا دست بر تیغت مجسم می شود

پیش چشم دشمنان کافرت کابوس ها

پا که بردی در رکاب و ذکر تکبیرت به لب

ناامیدی پر کشید از دیده ی مأیوس ها

***

در میان نخل های سوخته لبریز شد

تیرها را بر بلندای قدت پابوس ها

زخم کاری

زبان حال حضرت رقیه (س):

نمی رساندی اگر روی گونه ام لب را

چگونه تا به سحر می رساندم امشب را

بخوان تو حرف دلم را ز چشم های ترم ...

ادا نمی کنم اینگونه حق مطلب را

به رسم خانه بخوان آیه ای ز الرحمن

اگرچه خسته ی راهی ... همین یک امشب را

نه اینکه خواب ندارم ... به یاد زخم لبت

شمرده ام ز سر شب هزار کوکب را

خبر دهم ز دلم یا ز زخم های تنم

تو خود بگو برود از تنم برون تب را

پدر ... پدر ... تو مرا هم ببر ... ببر ... با خود

که خسته کرده ام از خویش عمه زینب را

به عمه کرده لبم اقتدا و می بوسم

رگ گلوی تو و زخم کاری لب را

                                                            شب شام غریبام محرم 1391

جسم نیمه جان

از زبان سه ساله ی اباعبدالله (ع):

اگرچه دختر تو جسم نیمه جان دارد

هنوز پای پر از زخم او توان دارد

خوش آمدی قدمت روی چشم من اما ...

تن تو جای به بال فرشتگان دارد

شد آب در سفر شام تیره‌گون جگرم

ز بسکه ناقه ی بی محملم تکان دارد

پدر ... پدر ... چه ... چه ... بر ... سر ... سر تو آوردند

ببخش دختر، اگر لکنت زبان دارد ...

پدر چه زخم عمیقی ست روی پیشانیت

پدر چرا لب تو بوی خیزران دارد

آهای مردم شام! این هم او که می گفتم

پدر به اینهمه خوبی کجا جهان دارد؟

نیامده به کجا می روی مرو که هنوز ...

برای بوسه لب خشک من توان دارد                              

شب 12 محرم 1391

جای خودش

نمانده جان به تن خسته، تاب جای خودش

غریبی و عطش و التهاب جای خودش

برای اینهمه لشکر یل حسن کافی ست

ابهت پسر بوتراب جای خودش

به گاهواره ی دستش در انتظار جواب ...

که تیر حرمله آمد ... جواب جای خودش

از آسمان و زمینش شراره می بارد

حریق خیمه جدا ... آفتاب جای خودش

میان این همه لب تشنگی در این برهوت

ز سایه هم اثری نیست ... آب جای خودش

نمانده در حرمش مرد محرمی دیگر ...

که دست عمه بگیرد ... رکاب جای خودش

به دشت شام غریبان نوحه خوانی هاست ...

سکینه با تن لرزان ... رباب جای خودش

ز بزم غم چه بخوانم دگر؟ زبانم لال

ز خیزران چه بگویم ...  شراب جای خودش

***

رقیه و سر بابا ... سکوت طوفانی ...

که رفته کنج خرابه به خواب جای خودش                           

 

 

                                                                         شب شام غریبان محرم 1391

چشم زخم

یا قاسم ابن الحسن (ع) :                           

دریا! نکند سراب چشمت بزند                                      

با آنکه زدی نقاب، چشمت بزند                                    

پوشانده ام ات رو که مبادا ز حسد                                

ای ماه من! آفتاب چشمت بزند           

بی آب و تاب

تابی به جان و آب ندارد یارای آب و تاب ندارد

سقا کنار ساحل دریا اما به مشک آب ندارد

بر راه، چشمِ فاطمه مانده،  سقا کنارِ علقمه مانده

بر روی خاک خفته ولی بر چشمان بسته خواب ندارد

بی پرده چنگ می زند اصغر بر تار موی و سینه ی مادر

شوری به خیمه های حسینی چون نغمه ی رباب ندارد

بر روی دست غنچه ی خود را آورد باغبان به تماشا

آمد به خویش و دید که دیگر از غنچه جز گلاب ندارد

آب از سرش گذشته ولی او سرگشته است بین بیابان

دنبال آب می دود اما صحرا به جز سراب ندارد

زینب میان نیزه و خنجر دنبال پاره ایست ز پیکر

سهمی ز خوان خون برادر جز یک دل کباب ندارد

« این کشته فتاده به هامون وین صید دست و پا زده در خون »

بر خاک کربلا کفنی جز خوناب و آفتاب ندارد

بهار 87